Nessan Cleary bespreekt hoe het aantal functies in een grootformaat RIP de algehele productiviteit van de printer bepaalt en welke functies gebruikers moeten zoeken in een grootformaat RIP.

 

Elke digitale printer, of het nu een goedkope desktopprinter is of een machine ter grootte van een huis, heeft een RIP – of Raster Image Processor – nodig om wat er geprint moet worden vanuit een computerbestand te vertalen naar de exacte punten die die specifieke printer kan produceren op een substraat. Dit geldt net zo goed voor grootformaat printen, maar een moderne grootformaat RIP biedt veel meer mogelijkheden – sommige meer dan andere.

Veel van de RIP’s die momenteel beschikbaar zijn, zijn gebaseerd op Adobe’s PDF Print Engine, wat een basisniveau van mogelijkheden garandeert, zoals de mogelijkheid om een breed scala aan bestandsformaten te openen en printbare PDF’s uit te voeren. De laatste versie, APPE 5.5, heeft een Fine Line Rendering algoritme voor scherpere lijnen en beter leesbare kleine tekst. De laatste twee jaar zijn er echter verschillende grootformaat RIPS verschenen die gebaseerd zijn op de Harlequin RIP van Global Graphics, waaronder Durst Workflow, Roland VersaWorks 6, Mutoh VerteLith en Mimaki RasterLink 7.

Veel printerleveranciers verkopen hun eigen RIP, vaak tegen weinig of geen extra kosten, en die kan helpen om de ene printer van de andere te onderscheiden. In het verleden waren deze RIP’s gewoon merkversies van RIP’s van derden, maar steeds meer printerleveranciers ontwikkelen hun eigen RIP’s. Het kan echter zijn dat ze beperkt zijn tot alleen printers van die fabrikant, zodat je een printer van een andere fabrikant moet onderscheiden. Het kan echter zijn dat ze alleen geschikt zijn voor printers van die fabrikant, zodat je de RIP moet vervangen als je overstapt naar een andere hardwareleverancier.

 

Bijschrift: Met het tabblad Afdrukwachtrij in de Wasatch 8.0 RIP kunnen gebruikers de volgorde van afdruktaken bepalen.

RIP’s van gespecialiseerde softwareontwikkelaars bieden veel meer mogelijkheden, waardoor een bedrijf klaar is voor de toekomst als het groeit en nieuwe apparaten gaat gebruiken. Een ander voordeel van het kopen van een RIP van een gespecialiseerde ontwikkelaar is dat je printeroperators maar hoeft te trainen in één soort software om de uitvoer naar alle verschillende printers en snijplotters te sturen. Het nadeel is dat je misschien een apart abonnement op de RIP moet nemen om updates en nieuwe functies te ontvangen.

Veel RIP-leveranciers bieden verschillende versies van hun software aan, zoals een basis-RIP voor een instapprinter, een tussenniveau voor grotere, productievere printers en een duurdere editie voor het aansturen van meerdere printers, meestal tot vier machines. Je hebt een redelijk krachtige server nodig om uitvoer naar meerdere printers te sturen, maar het moet je wel in staat stellen om de afdruktaken te verdelen over alle printers.

Er zijn bepaalde functies die zelfs de meest eenvoudige RIP moet kunnen uitvoeren, hoewel sommige beter zijn dan andere en meer automatisering van verschillende processen bieden. Dit is essentieel om de productiviteit op peil te houden door de printer te laten printen en niet te laten wachten op het volgende bestand. Ook moet het mogelijk zijn om opdrachten in de afdrukwachtrij prioriteit te geven, bijvoorbeeld om een urgente opdracht af te maken of om een constante stroom werk naar andere processen te sturen, zoals een snijtafel, om knelpunten elders in de productie te voorkomen. Het moet ook mogelijk zijn om elke opdracht te archiveren, compleet met alle gebruikte instellingen, zodat je de opdracht later snel opnieuw kunt afdrukken.

Daarnaast moet elke RIP verschillende printopdrachten automatisch kunnen samenvoegen en nestelen op een vel of rol om de media optimaal te gebruiken met zo min mogelijk afval. De RIP moet ook automatisch snijtekens, zeilringen en oogjes kunnen maken, evenals snijbestanden die naar een snijtafel kunnen worden gestuurd.

Elke RIP biedt ook een zekere mate van kleurbeheer. Op het meest basale niveau betekent dit bijvoorbeeld de mogelijkheid om ICC-profielen te lezen om de optimale hoeveelheid inkt te bepalen die moet worden aangebracht plus de uitharding of droging voor een bepaald medium. De RIP moet ook worden geleverd met een bibliotheek van mediaprofielen voor alle substraten die u wilt gebruiken en in sommige gevallen kunt u die profielen bewerken, misschien om betere resultaten te krijgen of om een profiel te hergebruiken voor een vergelijkbaar medium.

Met geavanceerdere systemen kun je ook je eigen mediaprofielen maken, wat handig is als je niet-standaard media wilt gebruiken. Dergelijke functies ondersteunen meestal de spectrofotometers van X-Rite, dus controleer of ze worden ondersteund als je een ander merk gebruikt, zoals de Barbieri LFP-reeks.

Het is nog beter als er een optie is om het inktgebruik te optimaliseren door de kleurscheidingen en verzadigingsniveaus aan te passen, wat kan leiden tot drastische besparingen op inktkosten. Een ander belangrijk aspect van kleurbeheer is de mogelijkheid om steunkleuren te converteren, wat vooral handig is voor verpakkingen en sommige POS-toepassingen voor de detailhandel.

Sommige RIP-software bevat ook een zekere mate van bewerking. Dit kan gaan van het maken van last-minute wijzigingen of correcties in een bestand om het niet terug te hoeven sturen naar de klant, tot volledige ontwerpmogelijkheden. De mogelijkheid om afbeeldingen te ontwerpen met behulp van de printersoftware kan aantrekkelijk zijn voor kleinere drukkerijen en RIP’s zoals SAi’s FlexiSign spelen in op deze markt.

Bijschrift: De mogelijkheid om meerdere opdrachten efficiënt samen te voegen of te nesten op hetzelfde vel zou geld moeten besparen door verspilling van media tot een minimum te beperken, zoals hier te zien is in het PrimeCentre van Caldera.

Maar dit hangt af van hoeveel werk je wilt doen in het RIP-stadium naast de printer. Veel grotere bedrijven zijn misschien beter af met een workflow die sommige functies van de printeroperator kan overhevelen naar een preprintstudio, zodat de printeroperator zich kan concentreren op het eigenlijke afdrukken. De meeste grote RIP-ontwikkelaars bieden workflows aan in plaats van RIP’s, zoals Onyx Thrive en Caldera PrimeCenter, terwijl Agfa zijn Apogee prepressworkflow heeft gebruikt en een versie heeft gemaakt die speciaal bedoeld is voor grootformaatgebruikers, genaamd Asanti. Ook Esko’s Automation Engine workflow, die eigenlijk ontworpen is voor verpakkingen, wordt veel gebruikt om grootformaat printers aan te sturen dankzij de CAD-mogelijkheden.

De andere optie is natuurlijk om je eigen workflow te bouwen door verschillende pakketten met elkaar te integreren. Je zou bijvoorbeeld een relatief eenvoudige RIP kunnen gebruiken om elke printer aan te sturen, met een speciaal impositieprogramma voor het nesten en aparte programma’s voor kleurbeheer, preflighting enzovoort.

Kortom, de moderne grootformaat RIP is veel meer dan alleen maar een RIP en niet langer alleen maar software om een printer aan te sturen. Uiteindelijk hangt de winstmarge voor de meeste drukkerijen af van hoeveel opdrachten je kunt produceren en de RIP-software speelt een grote rol in hoe snel je die opdrachten kunt voorbereiden en in de afdrukwachtrij kunt zetten, ze kunt afdrukken en ze kunt afwerken.