Laurel Brunner bespreekt de toenemende hoeveelheden verpakkingen die onverwerkbaar afval genereren. Merken werken nu nauwer samen met leveranciers om nieuwe materialen te ontwikkelen die gemakkelijker gerecycled kunnen worden.
Verpakkingen zijn waarschijnlijk het enige onderdeel van de grafische industrie dat immuun is voor het internet. We zullen altijd fysieke goederen moeten beschermen tegen schade, of het nu gaat om nieuwe schoenen of aardappelen. En omdat de middenklasse over de hele wereld langzaam groeit, kopen mensen meer spullen, dus moeten er meer spullen worden verpakt. Ze ontwikkelen helaas ook een consumptiegewoonte, dus hoe meer spullen ze kunnen kopen, hoe meer ze kopen en hoe meer verpakking er nodig is. Of we het nu hebben over kleine primaire verpakkingen van shampoo of suiker, of de secundaire verpakking die de dozen zijn waarin ze zitten, of de tertiaire materialen waarin alle dozen zitten, er is dagelijks meer en meer van. Mensen willen keuze en merkeigenaren zijn wanhopig om aan hun quotidienvoorkeuren te voldoen en een gokje te wagen op hun minder frequente grillen. En naast dit alles is er meer bewegwijzerings- en displaydrukwerk en commercieel materiaal, zoals direct mail-folders, waarvan een groot deel gelukkig kan worden gerecycled.
Toenemende verpakkingsvolumes creëren een enorme hoeveelheid afval en de uitstootvoetafdruk die gepaard gaat met het transport en de opslag van goederen is groot. We moeten nadenken over een meer verantwoordelijke aanpak en ons niet langer blindstaren op het gemak en het uiterlijk van ons voedsel dat verpakkingen bieden. We geven de voorkeur aan beide boven het beperken van de gevolgen voor het milieu. Denk aan een vangst van garnalen die voor de kust van Schotland worden gevangen en vervolgens naar Thailand worden verscheept om te worden gepeld. Na het pellen worden ze opnieuw verpakt en teruggestuurd naar het Verenigd Koninkrijk en andere landen om in de schappen van supermarkten te worden uitgestald. Deze gecompliceerde aanvoerketen betekent niet alleen dat uw garnalen nauwelijks vers zijn, maar ook dat de bijbehorende uitstoot door transport en opslag rampzalig is. Waarom de originele verpakking, de schaal van de garnaal, niet goed genoeg is, is onbegrijpelijk. Maar mensen zijn lui en willen hun garnalen naakt, verleidelijk om naar te kijken en klaar om te eten met een minimum aan gedoe. We moeten ons afvragen of mensen echt gemak boven milieuvriendelijkheid zouden verkiezen als ze zich volledig bewust waren van wat er allemaal bij komt kijken.
De stijgende verpakkingsvolumes genereren uiteraard stijgende volumes van vaak onverwerkbaar afval. Dit zou voor iedereen duidelijk moeten zijn. Merken werken steeds nauwer samen met leveranciers om nieuwe materialen te ontwikkelen die gemakkelijker kunnen worden gerecycled. Maar er moet nog veel meer worden gedaan, vooral als het gaat om een gezamenlijke aanpak van consumentengewoonten en natuurlijk materiaalrecycling.
Broninformatie: Dit artikel is geproduceerd door het Verdigris Project, een initiatief van de industrie om het bewustzijn van de positieve invloed van drukwerk op het milieu te vergroten. Dit wekelijkse commentaar helpt drukkerijen op de hoogte te blijven van milieunormen en hoe een milieuvriendelijke bedrijfsvoering kan bijdragen aan een beter bedrijfsresultaat. Verdigris wordt ondersteund door de volgende bedrijven: Agfa Graphics, EFI, Fespa, Fujifilm, HP, Kodak, Miraclon, RicohSplashPR, Unity Publishing en Xeikon.