De basisprincipes van digitaal afdrukken

Nu grootformaat printen evolueert van sceen naar digitale inkjetprinters, onderzoeken we de basisprincipes van deze steeds innovatievere technologie.

Er was een tijd, nog niet zo lang geleden, dat om iets in druk te reproduceren een uitgebreide kennis nodig was van analoge prepressmethodologie, het gebruik van reprocamera’s en -films, platen of schermen, planning en diepgaande kleurenkennis, plus het gedrag van de pers die voor de opdracht werd gebruikt.

Vandaag de dag is dit allemaal veranderd nu digitale workflows de norm zijn geworden en er een ander type operator of specialist is ontstaan; de inherente vaardigheden die een belangrijke rol speelden in het hele reproductieve proces zijn voornamelijk vervangen door mensen met kennis van geautomatiseerde front-ends.

De acceptatie van digitaal afdrukken heeft de deuren geopend voor talloze bedrijven die tot dan toe geen echte kennis hadden van de parameters van afdrukken en de leercurve die gepaard ging met succesvolle resultaten. Vroeger bestond grootformaat als levensvatbaar proces gewoon niet. Dit betekende dat als er grote afmetingen nodig waren, deze meestal werden geproduceerd in de vorm van meerdere vellen die werden gedrukt via het zeefdrukproces of offset of, soms, een combinatie van beide.

Vanaf de jaren 1980, toen creatieve taken onverbiddelijk begonnen over te stappen van arbeidsintensieve handmatige procedures naar geautomatiseerde technieken, heeft er een complete metamorfose plaatsgevonden in de manier waarop opdrachten worden voorbereid, gecontroleerd en uitgevoerd. De vaardigheden die vereist zijn op productieafdelingen zijn veranderd en de afhankelijkheid van software om veel taken te automatiseren en te controleren is nu de facto een werkmethode geworden.

Een efficiënte digitale workflow is vandaag de dag echter vaak niet zo eenvoudig als fabrikanten en leveranciers je willen doen geloven. De aanname dat elk element in de set-up hetzelfde is, is vaak onjuist; hoewel crossplatform connectiviteit nu veel beter is dan een paar jaar geleden, zijn er nog steeds gebieden die verwarring en chaos kunnen veroorzaken binnen het productieproces.

Gebruikers van digitale printconfiguraties hebben ook de neiging om van het einde naar achteren te werken, in de overtuiging dat het uitvoerapparaat het belangrijkste element is. Dit mag dan wel de sleutel zijn tot het gewenste eindresultaat, maar optimaal succes kan niet worden bereikt zonder een ruggengraat van de juiste front-end, software, kleurbeheer, pre-flighting en profilering.

In tegenstelling tot analoog is er bij toepassingen met een lange oplage geen marge voor het aanpassen van de instellingen op de pers als de job eenmaal draait; voor kleine volumes en eenmalige opdrachten krijg je maar één kans om het goed te doen, vooral als het gaat om een breedformaat- of superbreedformaatopdracht op een hoogwaardig materiaal.

De wereld van de grootformaatprinters zit boordevol machineopties en de software die nodig is om ze aan te sturen, of het nu A1+ (600 mm) fotoprinters, 5m superbreedformaat rolgevoede machines of een van de opties tussen deze twee typische uitersten zijn. De principes blijven hetzelfde, ongeacht het type uitvoerapparaat, de inkt die het gebruikt en of het nu een roll-fed of flat-bed of beide is.

Alle digitale drukmachines moeten worden aangestuurd en hoewel de algehele besturing in handen is van een of meer operators, is het belangrijkste onderdeel de juiste selectie van software die de nodige hulpmiddelen bevat om een inkomend gegevensbestand te verwerken en het via een reeks processen om te zetten in een afgewerkte toepassing die qua kwaliteit en kleur correct is.

In de begindagen kon het instellen en gebruiken van een grootformaatprinter gepaard gaan met compatibiliteitsproblemen en een heleboel eigenaardigheden die toekomstige gebruikers een reeks ongewenste complicaties opleverden. Typisch was een machine die alleen zijn eigen interpolatie van een brok gegevens begreep, dus hoewel de opdracht vóór de uitvoer werd verwerkt met rasterafbeeldingen (RIP), werd een geheimzinnig, eigen formaat gebruikt.

Elk bedrijf dat met machines van meer dan één fabrikant werkte, ondervond dat, zodra het bestand de eerste aanmaakfase had doorlopen, elke gemeenschappelijkheid het gebouw verliet omdat elke RIP de verwerking op zijn eigen manier afhandelde. Toen grootformaat digitaal printen een geaccepteerde productiemethode werd, werden bestandsverwerking en -verwerking niet alleen flexibeler, maar werden er ook gemeenschappelijke elementen ingebouwd die het gemakkelijker maakten om verschillende machines aan te sturen vanaf één frontend.

Internationale normen

Gebruikers kregen het advies om, voordat ze investeerden, er zeker van te zijn dat de printers van hun keuze en de software die ze aanstuurden ontworpen en geconfigureerd waren voor de toekomst en niet alleen voor hun onmiddellijke behoeften. Met deze veelzijdigheid kwamen enorme verbeteringen in uniforme bestandsformaten, profielen en PostScript, zodat een gebruiker logischerwijs niet telkens geconfronteerd werd met een enorme leercurve wanneer een nieuw apparaat werd toegevoegd aan het digitale arsenaal van een bedrijf. Tegenwoordig hebben de basisprincipes van het werken met digitale gegevens een enorme accentverschuiving ondergaan voor veel displayproducenten en signmakers.

Hoewel veel bedrijven een ontwerpfaciliteit behouden en zeker handige operators nodig hebben die pre-flight en kleurafwijkingen kunnen oplossen, is de groei van binnenkomende opdrachten die als drukklaar artwork worden aangeleverd als paddenstoelen uit de grond geschoten. Dit wordt aangemoedigd door de vele bedrijven die voornamelijk vertrouwen op een web-to-print model en bedrijven die hun klanten precieze instructies geven over hoe ze hun artwork in het juiste formaat kunnen aanleveren voor productie op een bepaalde grootte en kwaliteit.

Misschien onbewust heeft deze toename in het rechtstreeks accepteren van gegevens van de eindklant de verantwoordelijkheid van het printbedrijf weggeschoven als een opdracht niet aan de eisen voldoet en het is merkbaar hoe de algemene voorwaarden van een webto-printoperatie strikte voorbehouden hebben gemaakt over wie verantwoordelijk is als de resultaten niet geschikt zijn voor het doel. Momenteel zijn er opvallend weinig grafische opdrachten die niet met digitale middelen kunnen worden afgedrukt en met de flexibiliteit die de meeste afdrukapparaten bieden, kunnen zelfs bij de kleinste volumes kosteneffectieve resultaten worden behaald.

Deze gaan veel verder dan de standaard vier kleuren plus spots en specials die in het verleden vaak beperkingen opleverden of onbetaalbaar waren. Fabrikanten van zowel drukmachines als bijbehorende software zijn zich er maar al te goed van bewust dat ze de kwaliteit en nauwkeurigheid moeten kunnen bieden die voorheen alleen mogelijk waren via analoge productie, terwijl ze zich tegelijkertijd terdege realiseren dat gemak en instelgemak belangrijke waarden zijn die in de workflow moeten worden geïntegreerd. Daarnaast hebben ontwikkelaars van specifieke bestandstypen en hun bijbehorende structuren ook de verwerking van opdrachten voor uitvoer via de meeste digitale apparaten die vandaag de dag op de markt verkrijgbaar zijn, vereenvoudigd.

De dagen van het werken met native PostScript en het geschikt maken voor interpolatie en praktisch gebruik door front-end en printeroperators zijn voorbij. In plaats van gedwongen te worden om een verscheidenheid aan formaten en verwachte parameters voor verschillende afdrukmachines te leren, betekent de ontwikkeling van de Adobe PDF Print Engine (APPE) nu dat er een de facto methode is om door een toepassing gegenereerde gegevens te combineren, zodat lettertypen, afbeeldingen, lay-outs en kleuren allemaal hun integriteit en extra facetten kunnen behouden, samen met versiebeheer en verwerking van variabele gegevens. Het PDF-formaat verwerkt nu naadloos de eigenaardigheden van PostScript en APPE genereert printklare rasters die compatibel zijn met elk type digitaal uitvoerapparaat.

Dan is er nog de vraag of je moet kiezen voor een grootformaatprinter met een eigen DFE (digital front end) of een machine die de gebruiker verschillende opties biedt over welke productiviteitssoftware het meest geschikt is. Sommige machines, vooral die aan de onderkant van de markt, worden geleverd met hun eigen kant-en-klare programma’s waarmee de gebruiker in ieder geval aan de slag kan zonder onafhankelijke pakketten te hoeven installeren om de klus te klaren.

Andere ontwikkelaars bieden de keuze uit Macintosh, Windows of zelfs Linux frontends, zodat gebruikers kunnen werken met het platform dat het beste past bij hun mogelijkheden en eisen. De parameters zijn veranderd omdat digitaal printen steeds geavanceerder is geworden, terwijl het nog steeds zijn werkpaardcapaciteiten moet behouden.

Ball park cijfers

In het begin was doorvoersnelheid niet echt een belangrijke factor, omdat bestandsverwerking en afdruksnelheid allebei relatief traag waren. Maar naarmate de verwerkingsmogelijkheden krachtiger werden en de complexere instructies konden bijhouden die door binnenkomende gegevens werden ontvangen, moest de front-end productiviteit gelijke tred houden met de enorm verbeterde snelheden die door nieuwere apparaten en de componenten die nodig waren om ze aan te sturen, werden gegenereerd.

Als gevolg daarvan zijn de cijfers van vierkante meters of vellen/uur een combinatie van mechanische en technische eigenschappen van de drukmachine en de gegevensverwerking en -verwerking van opdrachten die klaar zijn voor het uitvoerproces. In minder dan twee decennia zijn de eisen voor het samenstellen van een goede digitale end-to-end workflow en printoperatie vereenvoudigd en zijn ze niet langer een complexe brei van software en hardware in de hoop geschikte eindresultaten te genereren.

Zelfs de meest elementaire handelingen moeten tegenwoordig betrouwbaar en foutloos zijn. Gebruikers van hoogwaardige digitale apparatuur die foutloos moet functioneren in zware productieomgevingen, moeten volledig kunnen vertrouwen op de efficiëntie van hun afdrukmachines en de front-ends die worden gebruikt om ze aan te sturen.

De basisprincipes van een digitale set-up blijven constant, of het nu gaat om een opstartoptie met een low-end printer en een relatief eenvoudige mogelijkheid om bestanden te genereren en te RIPpen, of om een installatie met meerdere apparaten die een zware investering in industriële productieapparatuur omvat. De workflow blijft hetzelfde, ongeacht de grootte of het type printer en de gekozen productiviteitssoftware.

Zoals in veel sectoren van het leven krijg je waar je voor betaalt als je investeert in grootformaatapparatuur. Maar zelfs een bescheiden digitale opstelling moet geschikt zijn voor het beoogde doel en de juiste uitvoerkwaliteit produceren volgens de specificaties van de machine.

Een goede fabrikant of leverancier is er niet alleen om het apparaat en de software te installeren, maar moet ook in staat zijn om gedegen technisch advies, back-up en service te bieden. En hoewel de belangrijkste criteria voor digitaal printen niet zullen veranderen, moeten alle betrokkenen de toekomst in de gaten houden, omdat er nieuwe ontwikkelingen en opties online komen.

Dit artikel maakt deel uit van de Wild Format Digital Printing Technology Guide, één van een serie geproduceerd door Digital Dots met de steun van Agfa, Caldera, Durst, EFI, Esko en Fujifilm.