De mode-industrie is in beweging, maar voor de productiegemeenschap zijn productietechnologie en CAD/CAM al vele jaren een belangrijk aandachtspunt. Ram Sareen, voorzitter en oprichter van Tukatech, gevestigd in LA, is al meer dan 40 jaar de drijvende kracht achter de digitalisering van ontwerp en genaaide productie.
De mode-industrie is in beweging, maar voor de productiegemeenschap zijn productietechnologie en CAD/CAM al vele jaren een belangrijk aandachtspunt. Ram Sareen, voorzitter en oprichter van Tukatech, gevestigd in LA, is al meer dan 40 jaar de drijvende kracht achter de digitalisering van ontwerp en genaaide productie.
Ram is al tientallen jaren actief in de kledingindustrie, met een uitgebreide kennis en productiegeschiedenis die wordt gekenmerkt door één woord – ontwrichtend. Zijn visie en filosofie zijn verankerd in Tukatech, het bedrijf dat Ram Sareen in 1995 oprichtte. Tukatech heeft met succes digitaal patronen maken naar tientallen landen gebracht en is een innovatieve leider op het gebied van virtueel stalen maken, ontwerpen en passen met real-time bewegingssimulatie.
Zij waren de eersten die productieprocessen op aanvraag ontwikkelden en implementeerden en staan bekend om hun geavanceerde snijzaaloplossingen. De robuuste systemen van Tukatech worden geïmplementeerd door mode-experts uit alle hoeken van de kledingindustrie. Ram was zo vriendelijk om zijn inzichten, wijsheid en ervaring te delen in ons recente podcastinterview. Luister hier naar de volledige podcast:
Ram Sareen, CEO en oprichter van Tukatech, hoe bent u begonnen in de kledingindustrie?
“Mijn familie zat standaard in de modewereld, hoewel ik werktuigbouwkundig ingenieur ben, maar toen ik opgroeide was het gesprek in de eetkamer dagelijks over mode. Ik ben geboren en getogen in India, gastvrijheid is daar nummer één, je deelt je eten, cultuur en je leven. Dus bijna wekelijks werd ik blootgesteld aan ontwerpers of inkopers uit het Verenigd Koninkrijk of de Verenigde Staten. En zo bracht ik mijn vormende jaren door met zitten en luisteren naar bezoekers. Ik had geen idee van de waarde van de inzichten in de mode-industrie die ik kreeg.
Bijschrift: Tukatech heeft met succes digitaal patronen maken naar tientallen landen gebracht en ze zijn een innovatieve leider op het gebied van virtueel monsters maken, ontwerpen en passen met real-time bewegingssimulatie. Ze waren de eersten die on demand productieprocessen ontwikkelden en implementeerden en staan bekend om hun geavanceerde snijzaaloplossingen.
Mijn grootste droom (ik maak er grapjes over), want zodra ik 16 werd, werd het mijn verantwoordelijkheid om bezoekers de Taj Mahal te laten zien, een icoon in India, een rit van vier uur. Ik had geen idee hoeveel kennis ik absorbeerde op die reizen, het is bijna een deja-vu als ik terugkijk. Ik begon de modewereld leuk te vinden. Ik vind het heel uitdagend, niemand weet de antwoorden, maar het is heel creatief. Het is erger dan een drug – ik heb twee keer geprobeerd om er vanaf te komen. Ik ging met pensioen toen ik 35 jaar oud was. Twee weken later zat ik er weer. In 1994, december, ging ik met pensioen nadat ik een hartstilstand had gehad en ik zei: “Oké, deze keer probeer ik het echt. Zes maanden later was ik er weer – zit mode in je DNA? Het is geen motivatie uit andere bronnen, het is echt genieten.”
Wanneer heb je Tukatech opgericht en welke technologieën bieden jullie aan?
“Mijn focus was tweeledig toen ik begon. De eerste was dat technologie een blijvertje is. En we moeten de technologie gebruiken. Historisch gezien werd de kledingindustrie geleid door ambachtslieden, mensen die creatief waren en dingen met hun handen deden. De industrie was gebouwd op doorgegeven vaardigheden: een patroonsnijder, of een patroonmaker, die misschien niet naar school ging, zelfs niet naar de middelbare school, maar de vaardigheden had om een geweldige jurk of een kledingstuk te maken dat op een menselijk lichaam paste, het driedimensionale lichaam, van een tweedimensionaal patroon tot stofgedrag, hoe wisten ze dit? Dit was een leerprogramma; mensen leerden van de een naar de ander, naar de ander. Er waren geen formele scholen en hogescholen, zelfs toen de CAD-systemen uitkwamen, hadden ze allemaal CAD, voor sorteren en markeerstiften maken, pure wetenschap is pure wetenschap, daar heb je geen mensen voor nodig. Ik bedoel, als mensen patroonsortering moesten kopen, digitaliseren en dan markeringen maken, plotten, als dat het enige was, dan hadden ze het voor $19,95 moeten kopen – de echte uitdaging was de creativiteit van het patroon en grote bedrijven waren er niet in geslaagd om dat te implementeren. De kosten waren te hoog, de leercurve te steil.
Bijschrift: “Dus, mijn doel toen ik mijn nieuwe leven opnieuw begon, en ik noemde dit mijn tweede leven, was om alleen te gaan en mensen te leren hoe ze patronen op de computer konden maken. Dus we ontwierpen het systeem als een station van $10.000 met hardwaresoftware, onbeperkte training, het verwijderde de barrières…” Commentaar Ram Sareen
Dus, mijn doel toen ik mijn nieuwe leven opnieuw begon, en ik noemde dit mijn tweede leven, was om alleen te gaan en mensen te leren hoe ze patronen konden maken op de computer. Dus we ontwierpen het systeem als een station van $10.000 met hardwaresoftware, onbeperkte training, het nam de barrières weg, want in die tijd kostte het ongeveer $50.000 om hetzelfde te doen met andere technologiebedrijven. We moesten echt met een businessmodel komen. Hoeveel van deze oplossingen moeten we verkopen om te overleven? Hoe trainen we de mensen in de kortst mogelijke tijd? Hoe zorgen we ervoor dat iemand die nog nooit een computer heeft aangeraakt snel kan leren? Denk eraan, dit is 1995, Windows 95 was mijn drijfveer. Toen ik dat platform zag, besefte ik dat Windows multitasking was, multi-processing? Ik realiseerde me dat je van een gebruiker geen programmeur hoeft te maken. Dus mijn ontwerp van het systeem was ontworpen voor dummies. Iedereen die oud genoeg is om het zich te herinneren, had iets dat Design for Dummies heette.
Dat was een motiverend hulpmiddel voor mij omdat ik hetzelfde moest denken – het is niet zo dat mensen dom zijn, het is gewoon zo dat ze die vaardigheid niet hebben. En waarom moet ik ze die vaardigheid leren? Ik hoef die vaardigheid alleen maar over te brengen op de computers. Dus moest ik met dat platform komen. Ik herinner me nog dat ik in 1995 sprak met een 55-jarige patronenmaker die werkte aan een kledinglijn in India, een 55-jarige die zo bang was om op een knop te drukken, omdat hij dacht dat hij alles zou wissen. Patronen maken op het systeem, keer op keer, als mensen beseffen we, als je iets aanraakt en het wordt makkelijker, dan wil je het doen…en de Tukatech oplossing begon te bloeien…
Minder is meer. En daar moet elk bedrijf zich tegenwoordig op richten. Hoe krijg ik meer uit minder? Het is een lang antwoord voor een klein bedrijf. Maar we hebben 27 jaar de tijd gehad. En we zijn niet afgeweken van onze focus om het proces te vereenvoudigen, om het niet bij één knop te laten, maar om meer knoppen en meer knoppen en meer knoppen te blijven maken. In die mate zelfs dat we vandaag beschikken over wat we automatische patroonaanmaak noemen. Ik kan van de CEO van dat bedrijf in 15 minuten een geweldige patroonmaker maken…”.
In de afgelopen 27 jaar hebben de softwareoplossingen van Tukatech zich ontwikkeld van kledingontwerp tot geautomatiseerde productie, tot het nesten van patronen, het maken van patroonmarkeringen, sorteren en ook oplossingen die mensen kunnen helpen bij het snijden van stoffen aan de andere kant van het scenario om een totale 360 productieoplossing te bieden.
Bijschrift: “Weet je, we hebben iets dat ‘minder is meer’ heet. En daar moet elk bedrijf zich tegenwoordig op richten. Hoe krijg ik meer uit minder? Het is een lang antwoord voor een klein bedrijf. Maar we hebben 27 jaar de tijd gehad. En we zijn niet afgeweken van onze focus om het proces te vereenvoudigen…”, legt Ram Sareen uit.
“Iedereen die met ons mee is gegaan op de Tukatech-reis is nog steeds in bedrijf en ze verdienen geld, ze wilden gewoon beter worden. Dus hebben ze geïnvesteerd in een CAD-systeem, ze hebben nu ook een plotter en een digitizer.
We waren het eerste bedrijf ter wereld dat met een volledig open systeem kwam. Ik zei dat we met ieders taal gingen werken en ik maakte software die ieders bestanden kon lezen. En ik kon die naar elke fabrikant sturen.
We werden de lieveling van alle fabrieken en verkopers omdat het een probleem was dat ze moesten oplossen. We zijn niet erg groot met ontwerpers en merken. Maar we controleren wel de meeste grote exportlanden. 90% van Sri Lanka gebruikt mijn technologie en ze hadden allemaal verschillende technologieën. 75-80% van Pakistan en 75-80% van India en Bangladesh hebben geïnvesteerd in softwareoplossingen van Tukatech.”
Deze korte samenvatting is slechts een kleine weergave van dit verhelderende interview. Het was een eer om met Ram Sareen te praten. Zijn levenslange passie voor de mode-industrie is voelbaar en zijn kennis van productie en techniek lijkt oneindig.
We gingen verder met bespreken:
- Voor welke uitdagingen staat de wereldwijde mode-industrie?
- Ziet u wereldwijd een omschakeling naar slimme, lokale productie? Zijn slimme hubs de toekomst?
- Is de Amerikaanse mode-industrie serieus bezig met reshoring? Waar liggen de vaardigheidstekorten?
- Wie draagt het risico? Kan de mode-industrie de marges rationaliseren om fabrikanten te ondersteunen?
- Hoe pakken we de maatvoering van kledingstukken aan? Zelfs in een on-demand wereld zorgt slechte maatvoering voor verspilling?
- Tot slot – wat is jouw visie op de toekomst van de modeproductie? Kunnen we het schip keren naar duurzame productie?