Laurel Brunner bespreekt hoe de grafische industrie haar impact op het milieu drastisch heeft verminderd door technologische vooruitgang, ondanks de aanhoudende perceptie van papierafval. Hoewel consumentengewoonten een uitdaging vormen, blijft de industrie streven naar groenere praktijken.
Drukwerk wordt vaak gedemoniseerd omdat het een zware tol eist van het milieu, maar strikt genomen is dat onterecht. De misvatting is gebaseerd op de perceptie van papierafval, al die beelden van weggegooide kranten die door de straten van steden drijven. Het afvalprobleem is inderdaad reëel, maar het is onjuist om de grafische industrie te beschuldigen van het moedwillig verpesten van het milieu. Onjuist en ongeïnformeerd.
Om te overleven moesten drukkers kosten besparen en investeren in procesefficiëntie. Ze hebben moeten automatiseren en online diensten moeten ontwikkelen die het makkelijker maken om contact te leggen met klanten en fouten te vermijden die leiden tot remakes en verspilling. De aandacht voor het verkleinen van de ecologische voetafdruk van de grafische industrie is de laatste tijd misschien minder hypeus geworden, maar dat betekent niet dat er niets gebeurt om deze voetafdruk te verbeteren.
De drang naar meer efficiëntie begon meer dan veertig jaar geleden, toen de industrie overschakelde van zetwerk met hete metalen letters naar het belichten van drukplaten met behulp van digitale uitvoergegevens. Het duurde even voordat de filmfase werd vervangen door het direct belichten van drukplaten, maar in elke fase van deze evolutie werden de productieprocessen voor drukmedia efficiënter. Er waren minder verbruiksgoederen nodig om platen te maken en er was minder energie nodig om complexe stadia te ondersteunen. Er vielen heel wat slachtoffers tijdens deze evolutie, niet in het minst de traditionele zet- en kleurscheidingsberoepen. De zeer hoge kosten die aan beide verbonden waren, daalden snel en in de jaren tachtig bracht de revolutie van desktop publishing zetwerk en uiteindelijk kleurbeheer binnen ieders bereik. In de jaren negentig maakte de uitvinding van de digitale pers, die gegevens rechtstreeks op het substraat afbeeldt, het gebruik van drukplaten volledig overbodig. Met een digitale pers was een andere bron van afval en productie-uitstoot verdwenen.
Het vernietigende effect van dit alles op de oude garde werd ruimschoots tenietgedaan door de voordelen voor printgebruikers. Gedemystificeerde printproductie was goedkoper, minder verspillend en minder belastend voor het milieu. Het proces van verbetering gaat door omdat er steeds nieuwe toepassingen voor drukwerk ontstaan en drukkerijen streven naar steeds efficiëntere productiemodellen, bijvoorbeeld met procesloze platen. Maar de consument is zich niet zo bewust van de noodzaak om te recyclen als zou moeten en afvalminimalisatie maakt vaak geen deel uit van de denkwijze. Overtollige verpakking wordt te gemakkelijk geaccepteerd in het belang van gemak. En laten we eerlijk zijn, er zijn maar weinig consumenten die bereid zijn hun gewoonten of gemak op te offeren omwille van een verminderde impact op het milieu. De drukindustrie doet veel om haar duurzaamheid te beheren en te verbeteren, niet in het minst omdat ze bereid is om nieuwe milieuvriendelijke productiemodellen te omarmen. Het veranderen van consumentengewoonten is een ander verhaal.
Krediet: Foto door Aaron Burden op Unsplash